...η αγάπη μου για σένα ξεπερνάει τα όρια του επιθυμητού

αγγίζει τα όρια του ουρανού και της χρυσής αχτίνας του ήλιου

τρομάζει μπροστά στις επιθυμίες του κορμιού

γαληνεύει σ' ένα χαμόγελο που της χαρίζεις...

...η αγάπη μου για σένα φτιάχνει καινούργιες λέξεις

σ' ακολουθεί και σου τις τραγουδά για να υπάρχουν

παραμερίζοντας τα ανόητα πάθη των καιρών μας

προστατεύει την γλυκιά παρουσία της ύπαρξής σου...

...η αγάπη μου για σένα ξορκίζει το κακό

πλησιάζει την καρδιά σου και την ξεφυλλίζει

διαβάζοντας παραμύθια ζωγραφίζοντας εικόνες

ρίχνει βαθειά το όνειρο για να ξεκουραστεί μέσα σου...

...η αγάπη μου για σένα κρατάει τη ζωή μου ανθισμένη

στραγγίζει από τα μάτια σου το φως και προχωράει

ξεπερνάει δύσκολες στιγμές και ανασαίνει καινούργια αρώματα

κάνει το έρωτα αρχή και αντιστέκεται...

...η αγάπη μου για σένα κάνει όλα τα πρωινά όμορφα

καλημερίζει το πρώτο σου άγγιγμα με ευλάβεια

και ευλογεί τις ώρες που θα φέρουν τη νύχτα

για ένα καινούργιο ταξίδι στον λαβύρινθό σου...

Αλεξάνδρα Αναγνωστοπούλου

Η σιωπή του έρωτα – ποίημα του Όσκαρ Γουάιλντ

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη

διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται

στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει

ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι

έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη

και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια

περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά

και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του

που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού

έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου

και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα

γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη

πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος

και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε

εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία

κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια

φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Πρωινό Μέθης-Αρθούρ Ρεμπώ

Ω Αγαθό μου!

Ω το Ωραίο μου!

Φανφάρα βάναυση όπου δε σκοντάφτω καθόλου!

Στρεβλή μαγική!

Ουρά για το ανήκουστο έργο και για το

θαυμαστό σώμα, για πρώτη φορά.

Αυτό άρχισε κάτω από τα γέλια των παιδιών,

θα τελειώσει από αυτά.

Το δηλητήριο τούτο θα μείνει σε όλες τις φλέβες μας,

ακόμα και όταν,

καθώς η φανφάρα στραφεί,

θα παραδοθούμε στην παλιά δυσαρμονία.

Ω τώρα, εμείς τόσο άξιοι για αυτά τα μαρτύρια.

Ας μαζέψουμε με θέρμη αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση

καμωμένη στο πλασμένο σώμα μας και στην ψυχή μας,

αυτή την υπόσχεση, αυτή την παραφροσύνη.

Η κομψότητα, η γνώση, η βιαιότητα!

Μας υποσχέθηκαν να θάψουν στη σκιά το δέντρο

του καλού και του κακού, να εξοστρακίσουν τις

τυραννικές εντιμότητες, για να οδηγήσουμε

τον πολύ αγνό μας έρωτα.

Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τελείωσε,

μην μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως από αυτή την

αιωνιότητα,

αυτό τελείωσε με ένα σκόρπισμα αρωμάτων.

Γέλιο των παιδιών,

διακριτικότητα των σκλάβων,

αυστηρότητα των παρθένων,

φρίκη των μορφών και των εδώ αντικειμένων,

να είστε καθηγιασμένοι με την ανάμνηση

αυτής της αγρυπνίας.

Να που τελειώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.


Μικρό ξενύχτι μεθυσιού, άγιο!

όταν αυτό δε θα ήταν παρά για τη μάσκα που μας

χάρισες.

Σε βεβαιώνουμε, μέθοδε!

Δεν ξεχνούμε ότι δόξασες χθες την καθεμιά από

τις ηλικίες μας.

Έχουμε πίστη στο δηλητήριο.

Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα.

Νάτη η εποχή των Δολοφόνων.

Ὁ μικρὸς Ναυτίλος

Ὅτι μπόρεσα ν΄ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ΄ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.




Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.




μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.

Η Κιθάρα-Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Αρχίζει ο θρήνος

της κιθάρας.

Σπάνε οι κούπες

της χαραυγής.

Αρχίζει ο θρήνος

της κιθάρας.

Αδύνατο 'ναι

να την κάνεις να σωπάσει.

Κλαίει μονότονα

ως κλαίει το νερό,

ως κλαίει ο άνεμος

πάνω στο πεσμένο χιόνι.

Αδύνατο 'ναι

να την κάνεις να σωπάσει.

Κλαίει για πράματα

μακρινά.

Αμμουδιά από ζεστό νοτιά

που πεθυμάει άσπρες καμέλιες.

Κλαίει το βέλος δίχως στόχο,

το βράδυ δίχως χαραυγή,

και το πρώτο πεθαμένο πουλί

πάνω στο κλαδί.

Ώ κιθάρα!

Καρδιά βαριοπληγωμένη

από πέντε σπαθιά.

...μου αρέσει...

...μου αρέσει να χάνομαι μέσα στα μάτια σου
να λατρεύω τις δειλές σου κινήσεις
με μεθάει η γεύση απ' τα χείλη σου
που έχουν το άρωμα της θάλασσας...
...μου αρέσει να ταξιδεύω στα κρυφά μονοπάτια σου
με την ελπίδα να σ' έχω για πάντα
να γλεντάμε μαζί τα μικρά καλοκαίρια μας
να περνάμε χειμώνες αναπολώντας στιγμές...
...μου αρέσει να σ' ανταμώνω πάντα
στο χαμόγελο της πρώτης συνάντησης
στα πρώτα φιλιά και τα δάκρυα
και στην πρώτη γλυκιά καλημέρα...

Αλεξάνδρα Αναγνωστοπούλου

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου


κοντά στη θάλασσα, στο νησί.


Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο


ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.





Ισως πολύ αργά


ενώθηκαν τα όνειρά μας,


στα ψηλά ή στα βαθιά,


στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,


στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.





Ισως το όνειρό σου


χωρίστηκε από το δικό μου


και στη σκοτεινή θάλασσα


με έψαχνε


όπως πρώτα


όταν δεν υπήρχες ακόμα,


όταν χωρίς να σε διακρίνω


έπλεα στο πλάι σου,


και τα μάτια σου έψαχναν


αυτό που τώρα


- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -


σου δίνω με γεμάτα χέρια,


γιατί εσύ είσαι το κύπελλο


που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.





Κοιμήθηκα μαζί σου


όλη τη νύχτα, ενώ


η σκοτεινή γη γυρίζει


με ζωντανούς και νεκρούς,


και σαν ξύπνησα ξάφνου


καταμεσής στη σκιά


το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.


Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος


μπόρεσαν να μας χωρίσουν.





Κοιμήθηκα μαζί σου


και ξύπνησα με το στόμα σου


βγαλμένο από τον ύπνο


να μου δίνει τη γεύση από τη γη,


από τη θάλασσα, από τα φύκια,


από το βάθος της ζωής σου,


και δέχτηκα το φιλί σου


μουσκεμένο από την αυγή


σαν να έφθανε


από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.